او در آستانهی ۴۰سالگی بود که با شروع عکاسی راه خود را پیدا کرد و ۳۰ سال به عکاسی مستند از زندگی در پاریس پرداخت، برنیس ابوت پس از مرگ وی در سال۱۹۲۷ حدود ۱۰هزار عکس او را از نابودی نجات داد و منتشر کرد.
اتژه در آپارتمان خود که از آن به عنوان عکاسخانه نیز استفاده میکرد، تصاویری از تمامی جزئیات شهری که در آن زمان در حال تغییر چهره بود جمعآوری کرد، عکسهایی از خیابانها، ویترینها، بالکنها، نماها، درهای زیبای ساختمانها و غیره. عکسهای او همه هماندازهاند (تمامی دارای قطع ۱۸ در ۲۳ سانتیمتر است) و نقطه دید ثابتی دارند. همین نکته در آثارش نشان از آن دارد که در آفرینش آثار خود، به دقت و امانت میاندیشید و همین سبب آوازهی وی شد.
عکس های باغ های سن کلو از زمرهی مشهورترین آثار وی هستند.
به گفته ی من ری (هنرمندی آمریکایی) اتژه معتقد بود کارهایش صرفاً اسناد و مدارکی برای هنرمندان هستند نه آثار هنری.
من ری در سال ۱۹۲۶ یکی از عکسهای اتژه را بازسازی کرد.
اوژن اتژه عکاس پاریسی بود که با دوربین قطع بزرگ خود شهر را مستند کرد، اکثرا معماری شهر، مجسمهها و جزئیات خانهها و ساختمانها. اگرچه مردم در بعضی از عکسهای اتژه حضور دارند.
بسیاری از عکاسان خیابانی معتقدند مردم باید در عکس خیابانی حضور داشته باشند اما در اکثر عکسهای اتژه خبری از حضور مردم نیست.
او به ندرت از ساختمانهای بلند یا علامتهای مشهور شهر عکاسی میکرد. به عنوان مثال، اتژه از عکاسی از نمادهای مدرن پاریس مانند برج ایفل پرهیز میکرد. پاریس او شهری خصوصی بود، بدون هیچگونه قصری و فقط تعدادی کلیسا داشت؛ از ثبت نمادهای برجسته و معروف پاریس پرهیز میکرد و به جای آن تمرکزش را بر قسمتهایی از شهر میگذاشت که جذابیت کمتری داشت.